У ПАЛОНЕ ВЯСНЫ ЧАРОЎНАЙ… ( Да дня Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941-1945 гг.)
У далечы жыцця гады лунаюць
І памяці так цяжка іх дагнаць!..
І толькі камяні з граніту знаюць,
Як слепіць позірк тых імёнаў раць,
Ахвярна што сабою перакрыла
Чумы фашызму коўзкія шляхі:
Нашчадкам даравала яна крылы
За кошт крынічна чыстае тугі!..
Яна заве мяне ў сіні аблокаў
Купацца з дня пачатку да цямна,
Свядомілі каб дзеткі крок за крокам,
Наколькі слова страшнае: вайна!..
Яе героі гонару-павагі
Зусім не просяць – прыляглі і спяць –
Пакуль палошча вецер наўкол сцягі
І медалі вясёлкай зіхацяць
На грудзях сябрукоў, ужо нямногіх,
Якім у ліхалецце звязло больш:
Вярнуцца да знаёмага парога,
Дайсці сягоння ў засень любых плошч!..
Каб расказаць пра розныя падзеі,
Што лёс наканаваў у час вайны…
Пра мары расказаць і пра надзеі,
І подыхі далёкай той вясны,
Што не імчала сонцам і паветрам
Напоўніць мірны колас збажыны
І будаваць шматлікія паверхі –
За кошт шматлікіх бліндажоў вайны!..
Зубам аж млосна, бо празрысты холод
Няўмольна забіраецца за тын!..
І кожная і вёсачка, і горад
Забыць не маюць права пра Хатынь!..
Ці пра дзесяткі чорных папялішчаў,
Схавалі сваю крыўду што навек!..
Неверагодна, што ўсё гэта знішчыў,
Як бы Разумны, дужы чалавек!
А мае продкі, волаты лясныя,
Змаглі чуму адолець і скарыць!..
Чаму насупраць тых святых імёнаў
Заўжды і вечна той агонь гарыць,
Што лашчыць нямы бляск гранітных плітаў,
Ім аддае людзей вялізны доўг!..
========================================
Вясна, зусім як некалі – адкрыта,
Шануе свята і сцеле мурог
Травы зялёнай, разам з рознаквеццем,
І водарам паветра ў смак віна!..
Яшчэ крыху, як лепшая на свеце,
Наладзіць баль чароўная вясна! –
У гонар нашых – вельмі слаўных – дзедаў,
Патрэб – на сёння, будычыні – спраў!..
Каб свет увесь – напэўна, сёння – зведаў,
Хто запаліў для землякоў ліхтар
Спакою, паважання, дабрабыту,
Дарог, якімі к шчасцю ім ісці!..
Каб зноў і зноў без Божае малітвы
Імкнуліся тут вішні расцвісці!..
Ля прызбы млелі важкія арбузы,
Палоніў думкі пах яблык і груш!..
Каб мы сваёй душой не заскарузлі,
І нарадзілі безліч светлых душ! –
Пісьменнікаў, паэтаў, музыкантаў,
Вучоных і не надта – толькі ў плён!..
Не бачыць толькі неразумных стратаў!..
Ні як сумуе надвячоркам клён,
Калі жаўрук прысядзе – развітацца! –
Кліча яго працяты сумам клін,
Пакуль ён абяцае павяртацца
Ў сваю старонку казак і былін
Вясне, сюды што шлях не падзабудзе,
Як маці немаўлятку калыхаць!..
І ластаўку-гарэзу чакаць будзе
Дому бацькоў надзейная страха!
Цяпер жа тут вясна ва ўсю кіруе:
Радасць на стол кладзе белы абрус,
Хвалі яе ў сэрцах гасцей шчыруюць –
Каб імі багацела Беларусь!..
Адвакат юрыдычнай кансультацыі Кастрычніцкага раёна г. Гродна Клімец Уладзімір Міхайлавіч